Тэкст на гаворцы в. Галоўчыцы Драгічынскага раёна Брэсцкай вобласці. Запісана у кастрычніку 1979г. ад маці аўтара, Кулік Íрыны Кандратаўны, 1901г. нараджэння
Якраз на піст я міцно захворіла: взяло мынэ за жывота. Шо ны возьму, а воно назад вэрнэ. Дохтора в сылі ныма, думала, шо так пройдэ. Трохы сама лічылась: лыжела на вараных картоплях, кіньськэ гумно прыкладала, алы ж сцэ пуд грудьмы.
Думка була, шо ввырыдылась, ходыла до Картошкы одводыты жывота. Одводыв, одводыв, шось шыптав…….. Тры ïці’ ёму занысла, а жывіт ек болів, так і болыть.
Ох, Божэ мій! Ек трывога, то й до Бога! Лыжела я на пычі, жывота гріла і думала, ек лічытысь. Всё робота, робота, навіть на сонычко ны було колы подывытысь. Дытвора’цыя крычыть, поросе квычыть, Трохым пудганее:
– Дэ тыбэ тлумы’ть? Розлеглась, ек нывістка!
– Ты шо, з дуба впав? – кажу ёму, да й заплакала. Ёму покрычеты хочыця, ек п’еному спываты.
А пуд вэчур прыйшла Волька Мадрызоныха позычыты ґазы. Ой, а я лыжу на пычі, моя долынька, моя тэмнынька.
– А мо поставыты на жывіт гладышку? Вона добрэ высцэ дурную кров. Во, кажэ, Ліда Тарасюкова ставляла, то казала, шо полёкшало.
Знайшла я вылызну гладышку з тонкым горлом, прымырґовала до жывота, алы ж сама собі ïï ны поставыш.
Назавтрій ны пустыла дытэй до школы, залізла на піч, помырґовала, ек ліпш поставыты гладышку на жывіт. Сын Íванко розрізав надвое картопля, вткнув в ёго кваче, намочаного в ґазы, і прымостыв ёго мыні на жывіт.
Íванко запалыв кнота да й накрыв ёго гладышкію, а я хучій прыдавыла, кыб дух ны выходыв.
Ох, колы бачу, шо мій жывіт поліз у гладышку і дух у мынэ зайняло.
– Діткы, ратуйтэ хучій, – закрычела я дыкым голосом. Í я, і Íван пальцямы полізлы помыж жывотом і гладышкію, сталы гладышку хытаты, одрываты, а вона смокчэ шэ ліпш.
– Ой, хучій быйтэ молотком гладышку, крычу я дітюм.
Стрымыґа Петя знев с шапы молотка і вжэ замахнувся быты.
– Куды ты в дно цэлыся, прыдурко? Гладышку розоб’еш, бый понышшій, і кыб выбыв малэньку дырочку. Міні й гладышку шкода.
Бухнув Íванко молотком по боку, выбыв дырзно, і покотылась гладышка на чырінь. Покы Íванко выбыв дырку, добрэ мого жывота натягло, аж чырвоный став. Í гріх смыетысь, і ны здыржетысь. Алы’ ж тогді було ны до сміху. То во якыï лікы быз дохторів.
10. 1978 год